Evrenin bu kadar büyük olması çok saçma. Hani o kadar büyük ki bu işte bir saçmalık var. Düşünsene, minicik bir noktadan patlayarak böyle bir genişlik oluşmuş. İşte bu genişlik, aslında görmediğimiz bir boyutta, o ilk andaki küçük noktada her şeyin birbirine ne kadar yakın olduğunu düşünürsek, belki de hala aynı yakınlıkta ama bizim gözlemleyemediğimiz bir boyutta var oluyor. Sadece biz bunu algılayamıyoruz.

Yani evren o kadar büyük ki, bu genişliğin arkasında mutlaka başka bir şey olmalı. Bu kadar uzaklık ve büyüklük bütün bu yapıyı birbirine bağlayan henüz keşfetmediğimiz bir boyutun üstüne çekilmiş bir perde gibi.

“Ama evren genişlemesi milyarlarca yıl aldı” falan diyebilirsin. Ama, bizim için milyar yıl olan süre, dışarıdan bir gözlemciye belki de sadece bir saniye gibi gelebilir. Her gün evden işe gittiğimiz mesafenin bir karıncaya göre ulaşılmaz olması gibi.

Evrenin bu kadar büyük olması biraz saçma ve aslında henüz bir şeyleri göremediğimizi düşündürüyor bana. Anlatabiliyor muyum?

30 Nisan 2024 tarihine hedeflenmiş ufak bir EP’dir.

Hiç emin olmasam da çıkarıp atmam gereken bir yüktür. Demo hallerini değiştirmeye, üzerinde oynamaya hiç cesaret edemediğim deneysel kayıtlardan oluşan bir çalışmadır. Rick Rubin Creative Act kitabında bu fenomeni “demo-itis” olarak tanımlıyor. Ben “demoizm” kelimesini daha uygun gördüm (hani körü körüne demoya bağlanmak anlamında; fanatizm gibi). Her neyse, olay şu: bir demo kaydediyorsun. Kaydettikten sonra oturup zırt pırt dinliyorsun onu. Gerek kendini pohpohlamak için, gerek şarkı sözü yazmak için (fakat en çok kendini pohpohlamak için). Sonra kulağın alışıyor bütün aranjmana, her sese, her bir detaya. Bazen kaydettiğin dandik vokal kayıtlarına bile. Sonra hiçbir noktasına dokunmaman gerekiyormuş gibi geliyor. Sanki bir yerini değiştirsen şarkıyı bozacakmışsın gibi. Halbuki belki de geliştirilebilecek ve yontulacak o kadar şey var ama sen kilitlenmişsin bu haline.

Bazen de ne kadar yontarsan yont en iyi hali o ilk kaydettiğin demo oluyor. Böyle belirsiz bir şey sanat. Formülsüz ve kalıpsız. Zor o yüzden. Belki de en zoru tüm uğraşların.

Yapay zeka yardımı ile şarkılara kapak ararken gayet ilginç görseller çıkıyor arada. Diffusion Bee ile elde ettiğim bazı sonuçları paylaşmak istedim. Prompt şu: dead human bodies in blood floating in empty space, music artwork, minimalist, perfect composition, dark, melancholic.